Θυμάμαι....

    Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει τώρα τελευταία,αλλά η σκέψη μου γυρνάει συνεχώς στα παιδικά μου χρόνια!Σαν να παλεύει το μυαλό να μην τρελαθεί...από κάπου να κρατηθεί  βρε αδερφέ!Θυμάμαι την εποχή που ήταν δύσκολη αλλά που όλοι κάναμε όνειρα....λέγαμε "υγεία να έχουμε,και όλα θα πάνε καλά" και το πιστεύαμε!

Θυμάμαι την αυλή μας,με την λεμονιά στη μέση - στέρφα ήταν όλα τα χρόνια,ούτε ένα λεμόνι ποτέ! Την πασχαλιά, τις τριανταφυλλιές της μαμάς -θηρίο γινόταν όταν περαστικοί της έκοβαν τα αγαπημένα της κόκκινα τριαντάφυλλα - την κληματαριά που έφτανε μέχρι την ταράτσα,την σφουγγαριά, ...το πλυσταριό! Ένας φράχτης μας χώριζε από την κυρά Μαρία...είχε ένα πελώριο γιασεμί η αυλή της!!

Θυμάμαι τους χωμάτινους δρόμους -Παναγιά μου πως μοσχοβόλαγε το χώμα όταν έβρεχε!- τα παιδιά να παίζουμε μέχρι που βράδιαζε...που να μαζευτούμε στα σπίτια μας!!!Φωνάζανε οι μανάδες...τρόμαζαν να μας μαζέψουν!

Θυμάμαι και την αδερφή μου κοριτσάκι...με τα γυαλάκια της ,τον αδερφό μου....μια φατσούλα γεμάτη φακίδες....παιδιά ξέγνοιαστα... την μάνα μου νέα....ήταν νέα κάποτε..και όμορφη...Την μυρωδιά του πατέρα μου θυμάμαι...ασβέστη μύριζε...και το γέλιο του θυμάμαι....γέλαγε όμορφα....και τα χέρια του θυμάμαι....αγαπημένα χέρια....

Θυμάμαι που μοιραζόμουν το κρεββάτι με την αδερφή μου....κολλημένο στο παράθυρο....και να μη με κολλάει ύπνος τα καλοκαίρια γιατί το μυαλό έτρεχε.....έτσι και έβλεπα και κανά αεροπλάνο στον ουρανό...δεν μαζευόταν με τίποτα!Με είχαν στοιχειώσει αυτά τα φωτάκια στον ουρανό!!!Να ονειρεύομαι θυμάμαι....να περιμένω πράγματα να μου συμβούν..πράγματα όμορφα....

..με κάθε αντίο μαθαίνεις....

                                               (Το δέντρο της ζωής του Glen Tarnowski)

Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
με κάθε αντίο μαθαίνεις 
Jorge Luis Borges

..καταραμένος αυτός που πια δε διψάει!

         

«Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού;» ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά. Τού επανέλαβα την ερώτηση: «Πώς σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού;... Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό», μου απάντησε. «Και διψάς ακόμα παππού; Σήκωσε απότομα το χέρι. «Καταραμένος αυτός που πια δε διψάει» φώναξε. Αυτοί είναι οι Κρητικοί. Πώς να μη τους κάνω σύμβολο;

από: Palmografos.com - Ο Νίκος Καζαντζάκης για την Ελλάδα - Συνέντευξη στον Pierre Sipriot (1955)

 

 

 

 

 

                                   

..όλοι τη σκέψη μας την είχαμε εκχωρήσει σ' αρχηγούς σοφούς που σκέφτονταν για λογαριασμό μας....

    Ας σταματήσουμε μ' αυτή την ιστορία

πως έφταιξε μονάχα ο Μπέρια.

Όλοι μας κάποτε θαυμάσαμε

κάποιον εγχώριο μιμητή του

όλοι τη σκέψη μας την είχαμε εκχωρήσει

σ' αρχηγούς σοφούς που σκέφτονταν για λογαριασμό μας

όλοι μας λιβανίσαμε για μεγαλοφυΐες καθοδηγητές

που βλέπαμε τι ντενεκέδες ήσαν

όλοι αρνηθήκαμε την καλημέρα σε διαγραμμένους

που ξέραμε πως δεν ήσανε χαφιέδες

όλοι καταπίναμε τη γνώμη μας σα φλέμα

δίχως το σθένος να πάμε μιαν άποψη ως το τέλος

όλοι μας γράψαμε ποιήματα προσωπολατρίας

ή πάντως τα ορεχτήκαμε.

Δεν έφταιξε μόνο ο Μπέρια.

*

Αλίμονο το νιώθαμε πόσο ήμαστε ανίσχυροι

πόσο εύκολα γινόμαστε ύποπτοι όλοι

πώς σ' αχρηστεύει μια συντροφική κουβέντα

ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο

άλλωστε το 'χαμε δεχτεί

οι διανοούμενοι είναι ανεύθυνοι

οι ποιητές ευάλωτοι

και πια δεν ήταν ο φόβος της ζωής

δεν ήταν καν ο φόβος του στιγματισμού,

της απομόνωσης, της καταδίκης,

ήτανε πάνω απ' όλα ο φόβος μήπως βλάψεις

μην άθελά σου βοηθήσεις τον εχθρό

μη δεν προσφέρεις πέρα απ' τη ζωή σου

την ίδια σου τη συγκατάθεση

έτοιμος πάντα κι εσύ να ξαναπείς

θρόνου εξώσατε, πόλεως απελάσατε,

αιρούμαι παθείν ό τι αν βούλησθε

και περ αθώος ων,

της υμών ένεκεν ομονοίας...

Μα αν είναι για χάρη της ομόνοιας

να πνίγεται πάντοτε η αλήθεια

να βασιλεύουνε διαρκώς οι φαύλοι,

όχι καθάρματα, όχι άλλο πια,

μια τέτοια ενότητα καλύτερα να συντριβεί.

*

Δεν έφταιξε μονάχα ο Μπέρια

όταν ακόμα τόσοι εμπνέονται

από βιογραφίες κίβδηλες και γλοιώδεις

τόσοι χρειάζονται πρόθυμους γραφιάδες

παραχαράκτες δημοσιογράφους, κόλακες ποιητές,

τόσοι επαναλαμβάνουν ξεθωριασμένες ρητορείες

καλύπτοντας συντάξιμα έτη επανάστασης

και καταστρώνοντας την προσεχή προαγωγή τους.

 

Μάης 1956
 Από τη συγκεντρωτική έκδοση Τίτος Πατρίκιος – Ποιήματα, II (εκδόσεις Κέδρος, 1998)

Ο θάνατος της κοινής λογικής..

Ο θάνατος της κοινής λογικής

Σήμερα πενθούμε τον θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:

- Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι.
- Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι.
- Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη.
- Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

          

Η κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές,συνετές οικονομικές πολιτικές
  (μη ξοδεύετε περισσότερα απ’ αυτά που κερδίζετε) και αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).

Τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας ήταν το σύμπτωμα «Πολιτικά Ορθό». Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.

Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ’ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ’έναν τεράστιο διακανονισμό.

Πριν από τον θάνατο της ΚοινήςΛογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

1. «Ξέρω τα δικαιώματά μου».
2. «Το θέλω τώρα».
3. «Κάποιος άλλος φταίει».
4. «Είμαι θύμα».

Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε…

Πηγή: cohen.gr (Από «Times» του Λονδίνου)