Θυμάμαι....

    Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει τώρα τελευταία,αλλά η σκέψη μου γυρνάει συνεχώς στα παιδικά μου χρόνια!Σαν να παλεύει το μυαλό να μην τρελαθεί...από κάπου να κρατηθεί  βρε αδερφέ!Θυμάμαι την εποχή που ήταν δύσκολη αλλά που όλοι κάναμε όνειρα....λέγαμε "υγεία να έχουμε,και όλα θα πάνε καλά" και το πιστεύαμε!

Θυμάμαι την αυλή μας,με την λεμονιά στη μέση - στέρφα ήταν όλα τα χρόνια,ούτε ένα λεμόνι ποτέ! Την πασχαλιά, τις τριανταφυλλιές της μαμάς -θηρίο γινόταν όταν περαστικοί της έκοβαν τα αγαπημένα της κόκκινα τριαντάφυλλα - την κληματαριά που έφτανε μέχρι την ταράτσα,την σφουγγαριά, ...το πλυσταριό! Ένας φράχτης μας χώριζε από την κυρά Μαρία...είχε ένα πελώριο γιασεμί η αυλή της!!

Θυμάμαι τους χωμάτινους δρόμους -Παναγιά μου πως μοσχοβόλαγε το χώμα όταν έβρεχε!- τα παιδιά να παίζουμε μέχρι που βράδιαζε...που να μαζευτούμε στα σπίτια μας!!!Φωνάζανε οι μανάδες...τρόμαζαν να μας μαζέψουν!

Θυμάμαι και την αδερφή μου κοριτσάκι...με τα γυαλάκια της ,τον αδερφό μου....μια φατσούλα γεμάτη φακίδες....παιδιά ξέγνοιαστα... την μάνα μου νέα....ήταν νέα κάποτε..και όμορφη...Την μυρωδιά του πατέρα μου θυμάμαι...ασβέστη μύριζε...και το γέλιο του θυμάμαι....γέλαγε όμορφα....και τα χέρια του θυμάμαι....αγαπημένα χέρια....

Θυμάμαι που μοιραζόμουν το κρεββάτι με την αδερφή μου....κολλημένο στο παράθυρο....και να μη με κολλάει ύπνος τα καλοκαίρια γιατί το μυαλό έτρεχε.....έτσι και έβλεπα και κανά αεροπλάνο στον ουρανό...δεν μαζευόταν με τίποτα!Με είχαν στοιχειώσει αυτά τα φωτάκια στον ουρανό!!!Να ονειρεύομαι θυμάμαι....να περιμένω πράγματα να μου συμβούν..πράγματα όμορφα....